Rozdział 12

Scarlett's P.O.V

Serio, nie wiem co jest z Harry'm. Nagle jego serce się..zmieniło. Nigdy nie powiedział mi nic o swojej przeszłości, a teraz wiem o nim wszystko. O jego dzieciństwie, ojcu, o tym jak stał się właścicielem niewolników. Wiedziałam wszystko. Ufał mi; i był to wielki interes.

Poszliśmy do piwnicy, by sprawdzić co u Ricka. Wyglądał strasznie. Jego twarz była ok, ale ramiona były bardzo posiniaczone, najbardziej nadgarstki. Myślę, że Harry bił je łańcuchami, bo wyglądają strasznie.

Odwróciłam się i ujrzałam Harry'ego, łapiącego go za kark. Jego twarz była czerwona, ale nie w smutny sposób. Raczej jakby był zażenowany. Serio myślę że się zmienił...

- Tak mi przykro, Rick. Co cię boli? - spytałam chwytając jego nadgarstki. Okropnie krwawiły. Zobaczyłam że Rick patrzy na Harry'ego, ale szybko wrócił wzrokiem na mnie i uśmiechnął się. Spojrzałam na niego zmieszana.

- Jest w porządku. - wybełkotał. - Nic mnie zbyt bardzo nie boli. Ale pozwól mi wyjść z piwnicy.. Tu jest cholernie zimno.. - Harry odwiązał łańcuchy w które był związany Rick, i wypuścił go. Rick podbiegł do drzwi. Uśmiechnęłam się na widok jego energii. Nie rozumiem, jak mógł tak szybko wstać po tym co zrobił mu Harry.

Zignorowałam moje myśli i poszłam za Rickiem. Zaprowadził mnie do salonu.

- Chcielibyście iść na przyjęcie w domu Ed'a dziś wieczorem? Powiedziałem mu że nie przyjdę, ale mogę zadzwonić.. - Harry powiedział. Wyglądał na szczęśliwszego. Jego nastawienie było idealne. Jak ktoś mógł zmienić się ze złego i nienawistnego, na tak kochającego i miłego?

- Jasne. - ja i Rick powiedzieliśmy w tym samym czasie. Harry zaśmiał się i kiwnął głową.
- Okej, więc. Weźcie prysznic i przygotujcie się. Wychodzimy o 7:00.

Popędziliśmy więc na górę by się wykąpać. Po tym założyłam błękitną sukienkę, sięgającą mi do połowy uda i parę błyszczących obcasów. Były wspaniałe. Potem nałożyłam trochę makijażu i zakręciłam włosy lokówką. Po tym wszystkim, musiałam przyznać, że robiłam dobre wrażenie.

Pobiegłam do pokoju Ricka. Zobaczyłam go jak zakładał jasno pomarańczową koszulę pasującą do jego karnacji.

- Scarlett! Wyglądasz.. Wow. - powiedział. Moje policzki natychmiast poróżowiały.
- Ależ dziękuję. - zaśmiałam się. - Ty też nie wyglądasz źle.
- Słodko wyglądasz gdy się rumienisz. - powiedział, a ja walnęłam go z łokcia.
- Zamknij się.

Zaczekałam jeszcze aż Rick będzie gotowy i oboje zeszliśmy na dół. Zobaczyliśmy Harry'ego w czarnej, flanelowej koszuli i ciemnych jeansach. Muszę przyznać, wyglądał idealnie. Jego perfekcyjne loki przeczesane były na lewą stronę. Wyglądało to nieziemsko.

- Zrób zdjęcie.. zostanie na dłużej. - Harry zaśmiał się. Podeszłam do niego i żartobliwie walnęłam go w ramię.
- Hey! Tylko żartowałem. Chodźmy do samochodu. - uśmiechnął się głupio.. Poszłam za nim, to samo zrobił Rick. Gdy jechaliśmy, ja i Rick zaczęliśmy narzekać, jak głodni jesteśmy.

- Jestem taaka głodnaaaa! - powiedziałam, płacząc jak dziecko {{nie dosłownie oczywiście ;p}} . Harry odwrócił się i uśmiechnął. - A co chcesz? Możemy iść do Taco Bell.

Ja i Rick natychmiast uśmiechnęliśmy się i zawołaliśmy: tak! Myśleliśmy że Harry ma atak serca. Ha ha. To była śmieszna chwila. Po Taco Bell zajechaliśmy do Ed'a. Byłam u Ed'a już kilka razy. Ale Harry i ja zawsze wychodziliśmy z przyjęcia po 10 minutach.

Gdy dotarliśmy na miejsce, Harry pomógł mi wyjść z auta i poszliśmy betonową ścieżką prowadzącą do drzwi. Zadzwoniłam dzwonkiem i nagle pojawił się Ed.
- SCARLETT! - zaśmiał się i przytulił mnie mocno.
- Dusisz mnie - zażartowałam. Oboje zaczęliśmy się śmiać.

- A Ty musisz być Rick? - spytał Ed, biorąc go w bro hug'a. {{taki przytulas, tylko męski xD}}. Rick wyglądał na zakłopotanego, ale Ed był bardzo wyluzowany i przystępny. Harry wbiegł w ramiona Ed'a. To był słodki, bro moment. - Hazza bear!! - zawołał żartobliwie Ed.

- Eddy Reddy! - odpowiedział Harry dziewczęcym głosem.

Nigdy dotąd nie widziałam Harry'ego tak szczęśliwego, Ed też to zauważył.

- A więc wejdźcie! - powiedział Ed. Gdy byliśmy w domu, mogliśmy usłyszeć tylko głośną muzykę i śmiejących się ludzi. Było tu tak dużo ludzi, dosłownie nie można było się ruszyć. Wydawało się być fajnie. Od razu zgubiłam Harry'ego i Ricka. Chciałam choć raz spędzić wieczór bez nich.

Gdy szłam w stronę ponczu, nagle wpadłam na starszego, blond faceta. Na oko miał 19 lat.

- Oh, przepraszam.. - wymamrotałam. Zaśmiał się.
- Nie ma problemu, piękna. - powiedział głośno przekrzykując muzykę. - Chyba nigdy wcześniej cię tu nie widziałem. - potrząsnęłam głową.
- To moje pierwsze przyjęcie, bez opuszczania po 10 minutach. - zaśmiałam się. On natychmiast też się roześmiał. Jego śmiech był taki zabawny, że przez niego chciało ci się śmiać jeszcze bardziej.
- Więc jak masz na imię? - powiedział z jego mocnym, irlandzkim akcentem.
- Jestem Scarlett! - krzyknęłam, ale nie usłyszał mnie.
- Co?! - wrzasnął przekrzykując muzykę.
- Jestem Scarlett! - krzyknęłam znów. Oboje zaczęliśmy się śmiać, gdy ludzie zaczęli się na nas dziwnie gapić. Oboje weszliśmy w ciemny kąt, by uniknąć niechcianej uwagi.

Zaczęliśmy rozmawiać jakbyśmy byli najlepszymi przyjaciółmi. Rozmawialiśmy dosłownie o wszystkim. Spostrzegłam Harry'ego rozmawiającego z jakimś facetem. Ten facet też mnie zauważył, i wskazał na mnie palcem. Harry klepnął go w ramię i poszedł w moją stronę.

- Scarlett! - Harry odezwał się przez muzykę. - Wszędzie cię szukałem. - uśmiechnęłam się do niego.
- Chwileczkę. - powiedziałam do Nialla, podchodząc do Harry'ego. Harry złapał mnie za rękę i wyprowadził na zewnątrz, na podwórko. Akurat puszczali fajerwerki.

- Spójrz. - powiedział mi cicho do ucha. - Spójrz, jak pięknie wyglądają. - uśmiechnęłam się.
- Wiem.
- Więc.. Jak tam impreza? - wybełkotał.
- Jest cudownie! Poznałam faceta o imieniu Niall i on jest przezabawny! Opowiedział mi o swoim dzieciństwie i przeszłości. Wspomnieniach. O wszystkim. Wydaje się być fajny. - powiedziałam prędko.

Harry wyglądał na lekko smutnego, ale odsunął swoje myśli na bok.

Harry's P.O.V

Niall był sto razy lepszy ode mnie, i był zabawny. Scarlett napewno go kochała. Albo i nie. Może są tylko przyjaciółmi. Ja serio muszę przestać myśleć. Wariuję przez to.

Nagle usłyszałem głośny, zachrypnięty głos.
- WSZYSCY WZNIEŚCIE RĘCE DO GÓRY. WSZYSCY WŁAŚCICIELE NIEWOLNIKÓW, WYJDŹCIE PRZED DOM. POWTARZAM, WSZYSCY WŁAŚCICIELE NIEWOLNIKÓW WYJDŹCIE PRZED DOM!

Scarlett spojrzała na mnie zaniepokojona.

Co się do cholery dzieje?

---

No i jest 12 rozdział! :D 
Mam nadzieję, że się Wam podoba!
A więc biorę się za tłumaczenie następnego, 
a Wy dajcie z siebie wszystko i komentujcie! 
♥♥

---