Rozdział 7

Scarlett's P.O.V

Poszłam do salonu, tak jak kazał mi Harry gdy rozmawiał z Rickiem. Dokładnie nie wiem co mi powiedział, ale pewnie to co zwykle. Harry pewnie pokazywał mu zasady jakie tu panują i mówił że nie może uciekać. Tak jak każdemu niewolnikowi. Ale Rick był inny. Nie mieliśmy mężczyzny niewolnika od 2 lat, ostatnim był Cole. Był on moim najlepszym przyjacielem. Świetnie się dogadywaliśmy i zręcznie wymykaliśmy z domu. Gdy słońce zaszło, a wszystkie rozkazy zostały wykonane, wychodziliśmy na zewnątrz i rozmawialiśmy o świecie. O przyszłości. To był cudowny czas.. Pamiętam mnóstwo wspomnień z nim. Pamiętam każdą chwilę spędzoną razem. Pierwszy raz, gdy się poznaliśmy. Pierwszy raz, gdy wymknęliśmy się z domu. Te wspomnienia wywołują u mnie płacz. Tak bardzo za nim tęsknię.. Harry zabił go po tym, jak odpyskował mu po raz.. milionowy. Gdy Harry go zabijał, Cole mówił mi że mnie kocha, i że Harry pójdzie do piekła. Nie sądzę by Harry się tym jakoś specjalnie przejął. Cole był moim najlepszym przyjacielem, a może nawet kimś więcej. Kochałam go.

Zignorowałam wszystkie moje myśli i wróciłam do teraźniejszości. Musiałam utrzymać Rick'a przy życiu. Oboje musieliśmy jakoś utrzymać się przy życiu. Musieliśmy. Na szczęście niewolnictwo ma się kiedyś skończyć, a my szczęśliwi wyjdziemy, gdy Harry trafi za kratki. Nie będę mu nawet współczuła. To znaczy.. Powinnam czuć się źle, gdy Harry umrze? Nie wiem nawet jak zareaguję, gdy dowiem się że nie żyje. Byłam z nim tak długo. Nie mam pojęcia.

W końcu Harry wrócił na dół, bez Rick'a. Pewnie był na górze wystraszony na śmierć. Albo wkurzony. Ludzie różnie reagują na wszystko. Gdy ja tu przyszłam, byłam przerażona. Nie chciałam umrzeć. I spójrz teraz na mnie, nadal żyję.

Harry wskoczył na kanapę i zajął miejsce obok mnie. Wziął głęboki wdech.
- Na szczęście nie jest zbyt mądry. W przeciwnym razie musiałbym go sprać. - mruknął, ja kiwnęłam głową.
- Proszę, nie zabijaj go. Zrobi wiele by ży-
- Czy ty go lubisz, albo co do cholery?! - krzyknął - Dlaczego do cholery miałabyś go lubić?!
Przełknęłam ślinę i zaczęłam szukać dobrych słów. Nie wiedziałam co powiedzieć. Nie chciałam by Harry wiedział, że jakby dbałam o niego {{Rick'a}}, abo sprawiłby że przestanę. Z pewnością nie chcę by to się stało. Nienawidziłam jego bicia.
- Nie lubię go, Harry. Ale nie chcę by umarł. Nie chcę by ktokolwiek umarł. - powiedziałam - Tak czy inaczej, dlaczego chciałbyś kogokolwiek zabić?
Wziął swoją gigantyczną dłoń i złapał nią za mój nadgarstek.
- Posłuchaj. Jeśli kiedykolwiek będziesz próbowała uciec z nim, albo zacząć z nim być, zabiję was obu. Uwierz mi. - znów kiwnęłam głową. To było o wiele lepsze od odzywania się. - Idź do mojego pokoju - powiedział. Spojrzałam na niego zmieszana.
- Dlaczego chcesz żeb-
- Po prostu idź. - powiedział stanowczo. Szybko wstałam z miejsca i poszłam szukać jego pokoju. Przez te 4 lata, nigdy tam nie byłam. Nigdy mi nie kazał tam wchodzić. Przestrzegałam tej zasady.

Weszłam do jego pokoju. Miał dwa gigantyczne łóżka, plazmę i patio. Miał też wielką garderobę, w której było mnóstwo ciuchów i butów. Ten pokój był fantastyczny, w porównaniu do mojego. W moim było tylko jedno małe łóżko i mała szafka w której mieściła się para butów i koszulka.

Zajęłam miejsce na kanapie. Byłam przerażona tym co mógł chcieć. Co jeśli chciał bym poszła sobie, gdzie indziej? Albo jeśli chciał żebym zabiła Ricka? Poważnie, myślałam o najgorszych rzeczach jakie mogły się zdarzyć. Chwilę potem Harry wszedł do pokoju i ustał na przeciwko mnie.

- Chcę byś teraz spała w tym pokoju, od kiedy są tu dwa łóżka. I nie chcę byś rozmawiała z Rickiem. - powiedział.
- Oh.. Okej. - wyszeptałam - Obiecuję, że nie wymknę się z Rickiem. Nawet nie mam gdzie iść, policja jest wszędzie. Dodatkowo mam ten tatuaż na ręce.. - dopowiedziałam.
- Spójrz tu, mały gównie {{nie wiedziałam jak to przetłumaczyć, znów. eh głupie gówno}}. Idź spać.
- Dobrze. - odpowiedziałam
Podeszłam do łóżka które wyglądało na moje, bo nie było na nim nic. Było takie wygodne, w porównaniu do mojego. Moje łóżko było strasznie niewygodne. A jego było jak niebo. Szczerze, to nie mogłam się do niego przyzwyczaić. Ale nadal nie mam pojęcia dlaczego chciał bym spała w jego pokoju, z nim. To nie miało żadnego sensu. Ale co tylko Harry sobie zażyczy, Harry dostanie. Jak zawsze.

*

Obudziły mnie krzyki dochodzące z dołu. Szybko wstałam z łóżka i podbiegłam do drzwi, ale były zamknięte na klucz. Krzyki zdawały się należeć do Ricka. Czy Harry go krzywdził? Co do cholery się działo?
Parę minut później krzyki ustały, a Harry wpadł do pokoju, złapał mnie za ramię i zaciągnął na dół. Nie próbowałam się wyrywać, bo co by to dało. Jest o wiele silniejszy ode mnie.

Zaciągnął mnie do Ricka, który był związany liną. Jego twarz wyglądała na obitą. Harry rzucił mną o ziemię i spojrzał w oczy.
- A teraz powiedz mi. Obchodzi cię ten bezużyteczny chłopak? - wrzasnął na mnie. Rick spojrzał na mnie jego jasno niebieskimi oczami. Był bardzo przestraszony. Ja zresztą też. Co miałam powiedzieć?!
- T-tak.. Obchodzi.. - wybełkotałam. Co do kurwy ja właśnie powiedziałam? Zostanę za to zabita.

Twarz Harry'ego rozpromieniała, złapał mnie za włosy, zaciągnął do kąta i wziął parę kajdanek. Spojrzał mi w oczy, jego ciemnymi jak jego dusza oczami.
- Możesz opuścić piwnicę gdy stracisz uczucia do Romeo.
- Nie obchodzi mnie to, do kurwy nędzy, Harry - zadrwiłam sobie
- Zamknij się, mała dziwko.
- Zmuś mnie.

Harry zacisnął pięść i zaczął mnie nią bić. W sumie miałam to gdzieś. Nawet nie bolało. Byłam przyzwyczajona do takiego traktowania. Nienawidziłam Harry'ego. Nie dbałabym o to gdyby umarł. Taka prawda.

---

Jejuuuuu, strasznie dziękuję za te przecudowne, miłe słowa od was, i tyle komentarzy <3
Gdy je wszystkie przeczytałam, aż zachciało mi się tłumaczyć, i zabrałam się w końcu za to. 
O drugiej w nocy :D Bo przedtem nie miałam totalnie czasu na tłumaczenie. 
No więc mam nadzieję że rozdział i tłumaczenie się podobają.
KOMENTUJCIE ♥
xx

---