Rozdział 13

No więc macie rozdział 13 :3
Mam nadzieję że się Wam spodoba.
Czytajcie, komentujcie ♥

---

Scarlett's P.O.V

Co oni robią? Do czego potrzebują właścicieli niewolników? Spojrzałam na Harry'ego; jego twarz była blada, a usta błyszczały na jasno różowo. Prawdopodobnie był tak samo zdezorientowany jak ja. Co oni chcą im zrobić?

Prędko głośny, zachrypnięty głos mężczyzny się odezwał
- Powtarzam, wszyscy właściciele niewolników, wyjdźcie natychmiast przed dom ze swoimi niewolnikami.

Harry spojrzał na mnie, i powoli złapał mnie za nadgarstek. Poszliśmy by znaleźć Ricka, ale nigdzie go nie było. Harry zaczął wchodzić na piętro i schodzić, a jego nadal nigdzie nie było. Harry trochę się zdenerwował.

- Zapomnij o nim. - mruknął. - Ktoś go znajdzie i przyprowadzi, mam nadzieję.
Kiwnęłam głową. Nie mogliśmy teraz nic zrobić, bo jakaś banda mężczyzn nas potrzebowała. Zobaczyłam Nialla stojącego na przodzie tłumu. Patrzył na niewolników i ich właścicieli. Kiedy mnie zauważył, posłał mi smutne spojrzenie. Ups, zapomniałam mu powiedzieć, że jestem niewolnicą.

- Wszyscy niewolnicy i ich właściciele, proszę z nami. - inny mężczyzna powiedział łagodniejszym tonem. Harry i ja wyszliśmy na frontowy dziedziniec podążając za mężczyznami w obcisłych, czarnych garniturach.

Wszyscy wsiedli do samochodów wraz z ich właścicielami. Było tam na oko dziesięciu właścicieli niewolników i czternastu niewolników. Niezbyt wiele. Kiedy Harry zaczął szczękać zębami, zauważyłam że się bał. 

- Co oni robią? - powoli wyszeptałam. Spojrzał na mnie i się uśmiechnął - Nie martw się tym. Będzie dobrze. - Potrząsnęłam jego ramieniem. 

- Z tobą też wszystko będzie w porządku? - przełknął ślinę i zignorował moje pytanie. Zapytałam ponownie, a on spojrzał na mnie i dotknął moich włosów 

- Scar, nie martw się o mnie. - zauważyłam łzę spływającą po jego policzku. - Będzie dobrze. - powiedział ponownie. - Będzie dobrze. - czułam że łzy napływają mi do oczu, ale zatrzymałam je zanim zauważył. 

Nie mogłam pozwolić żeby Harry był w niebezpieczeństwie przez posiadanie niewolnika. To nie jego wina. To wszystko wina jego ojca.

Kiedy samochód się zatrzymał, mężczyźni zaprowadzili właścicieli niewolników do wnętrza budynku. Niewolnicy poszli za nimi. Kiedy wszyscy dostali się do budynku niewolnicy i ich właściciele zostali umieszczeni w osobnych pokojach. W skrócie, każdy niewolnik i jego właściciel dostali pokój.

Na przeciwko nas siedział wysoki, silny, młodszy mężczyzna z brązowymi włosami trzymający notatnik. Uśmiechał się do mnie, jednocześnie spoglądając na Harry'ego ze wstrętem i nienawiścią co sprawiło że patrzyłam na niego z przerażaniem. 

- Więc, jak się nazywasz? - powoli spytał Harry'ego. Harry patrzył mu prosto w oczy, nie bojąc się. 

- Nazywam się Harry Edward Styles. - Oh... Harry. Słyszałem o twoim ojcu... ma czternaście niewolników? - spytał go. Nie zastanawiając się skinął głową. Na jego twarzy malowało się zakłopotanie. - A jak ty się nazywasz, panienko? - Scarlett May Belle - zadrwiłam. Nienawidziłam tego gościa. Zdziwiła go moja odpowiedź. - Nie za bardzo się denerwujesz, laluniu? - zaśmiał się - Tylko próbuję ci pomóc. - Nie potrzebuję pomocy. - bezczelnie mu odpowiedziałam. Podniósł się ze swojego miejsca, a Harry mu zawtórował. - Nawet o tym nie myśl - syknął Harry. Mężczyzna powoli się wycofał i znów usiadł. Zanotował coś i po chwili znów zaczął mówić. - Harry, masz problemy z nerwami? - zaśmiał się. - Bo tak mi się wydaje. - Harry'emu za to nie było do śmiechu, ale zwalczył swój gniew i się uspokoił. 

- Scarlett, jak długo służyłaś temu brzydalowi? - spytał. Nie odpowiedziałam, popatrzyłam na niego tylko nie dowierzając. Jak mógł nazwać go brzydkim. Wcale nie był brzydki.

Był piękny wewnątrz i na zewnątrz.

Scarlett, o czym ty myślisz?! Nie możesz lubić swojego właściciela. Zamknij się, nie lubisz go. Jest twoim przyjacielem. Nie ukochanym. Nie. Po prostu przestań o nim myśleć, głupia!!!

- Scarlett? - mężczyzna znów się odezwał. - Dwa lata - powiedziałam. - I on nie jest brzydki, skurwysynu.

Zauważyłam, że Harry zachichotał na dźwięk moich słów, przez co się roześmiałam. Dziwny mężczyzna patrzył na nas obojgu ze zdziwieniem.

- Oboje jesteście inni. Kompletnie inni. Jak wy się ze sobą dogadujecie? - spytał. Ja i Harry spojrzeliśmy na siebie i wzruszyli ramionami. Szczerze, oboje nie wiedzieliśmy jakim cudem się ze sobą dogadujemy. To znaczy, przez długi czas nie mogliśmy się ze sobą dogadać. Tylko dzień, lub kilka. Ale kiedy opowiedział mi co się stało, zaczęliśmy się rozumieć. I myślę że bez wątpliwości nie mogłabym wytrzymać dnia bez niego. 

Nie wiem co sprawia, że tak się czuję... jego urzekający wygląd? Nie... to nie to. To był sposób w jaki opowiadał o swojej przeszłości. Sposób w jaki sprawiał, ze czułam się bezpieczna. Sposób w jaki oboje patrzyliśmy na siebie i śmialiśmy się bez powodu. Będąc kompletnie i całkowicie szczera, myślę że chyba go lubię. Tak, wiem, że to szalone. Wiem, że jestem głupia mając takie uczucia względem niego. Wiem, że to nie jest dobre. Ale nie mogę przestać o nim myśleć. Jego uśmiech i jak robią mu się dołeczki w policzkach, gdy tylko coś mówi. Sposób w jaki się śmieje, a jego śmiech sprawia że też chcesz się śmiać. Sposób w jaki jego włosy były zaczesane do góry, z lokami odstającymi na każdą stronę. Sposób w jaki się do mnie uśmiechał. Jest idealny i nic nigdy tego nie zmieni.

Nic........

Harry's P.O.V

line-height: 17px; white-space: pre-wrap;">Spojrzałem na piękną twarz Scarlett. Jak się dogadywaliśmy? Byłem jak demon, a ona jak anioł. Jak dwójka różnych ludzi mogła się dogadywać? Jak się znosimy? Po pierwsze, jak to możliwe że ona w ogóle chce znać moją przeszłość? I dlaczego się o mnie martwiła? Nikt się o mnie nie martwił. Jestem jednym z tych złych dzieciaków, ze złą przeszłością. Nienawidziłem siebie... Ale kiedy Scarlett się uśmiechała, i mówiła do mnie... Czułem, jakbym robił coś dobrego. Czułem, jakbym czynił ją szczęśliwą. Więc robię coś dobrego.

- Przeciwieństwa się przyciągają. - zaśmiała się Scarlett. Też się zaśmiałem, z jej "staromodnej" odpowiedzi. Ale to była prawda. Moja siostra powiedziała mi to kiedyś. Bóg wie, gdzie jest teraz. Pewnie z moją matką. Próbując wydostać mnie i ojca. Ale hey! Kto by ją obwiniał.

- Myślę że skończymy tutaj. Pożegnajcie się ostatni raz. Tylko szybko. - powiedział mężczyzna bez emocji.

Scarlett spojrzała na niego jakby nie mówił po angielsku.

- Wybacz, ale.. c-co powiedziałeś? - spytała. Facet powtórzył.

- Powiedziałem, pożegnajcie się po raz ostatni. Więcej się nie zobaczycie.

Twarz Scarlett skierowała się ku mnie.

- Możemy zostać na chwilę sami? - spytałem tego faceta. Przekręcił oczami i wyszedł. Gdy tylko opuścił pokój, Scarlett podbiegła i mocno mnie przytuliła, a łzy napływały jej do oczu.

- Nie płacz Scar.. Nie płacz. - błagałem. Nienawidziłem widzieć, jak płacze. Przez to samemu chciało mi się płakać. Poczułem ciepłą łzę spływającą po moim policzku.

- O co mu chodziło, gdy powiedział że nigdy więcej cię nie zobaczę? Myślałam że wrócimy do domu? Chcę do domu. Chcę znów zobaczyć Ricka, i ciebie. Chcę was poznać. Chcę żebyśmy byli wielką rodziną. Ja nie-

Skończyłem za nią.

- O czym ty mówisz Scar? Dzisiaj idziesz do domu! Zobaczysz swoją rodzinę. Przyjaciół. Wszystkich. Będziesz znów żyć własnym życiem. - powiedziałem. - Nie płacz.. To początek. Obiecuję że pokochasz swoje życie, i będziesz cieszyć się z każdego momentu twojego życia. Po prostu zapomnij o ostatnich dwóch latach. Zapomnij o mnie. Zapomnij.

- Cały Harry.. Nie mogę szczęśliwie żyć, jeżeli nie jestem z tobą... A poza tym, moja mama i tata nie żyją. Mój brat.. Nawet nie wiem czy żyje. To samo moi przyjaciele. Mam tylko ciebie. Nie chcę cię opuszczać.. Poczekaj. - płakała. - Gdzie idziesz?

Posłałem jej sztuczny uśmiech.

- Będzie dobrze.

---

BANNNNNNG NO I JEST :D

MÓWCIE CO SĄDZICIE :3

Ayu pomagała mi w tłumaczeniu ♥

k o m e n t u j c i e

---