Rozdział 14

Harry's P.O.V

Musiałem powiedzieć jej, że wszystko będzie ze mną ok. Nie rozumiem tylko jednej rzeczy, dlaczego obchodzi ją gdzie pójdę? Czemu martwi się czy jestem bezpieczny czy nie?

- Scarlett, będziesz bezpieczna. Obiecuję. - powiedziałem jej. Musiała wiedzieć, że będzie bezpieczna. Wiedziałem już co się dzieje i wcześniej byłem poinformowany że to się stanie. Czemu nic nie zrobiłem kiedy mi o tym powiedzieli?

- Nie obchodzi mnie czy będę bezpieczna. Nie chcę żeby tobie coś się stało. Chcę żebyś też był bezpieczny, Harry... proszę, powiedz mi, że będziesz bezpieczny. - Scarlett załkała.

Spojrzałem na nią. Chciałem, żeby się cieszyła z tego że będzie ode mnie uwolniona.

- Będę bezpieczny, Scarlett. Nie martw się. - uśmiechnąłem się do niej. Mimo to wiedziałem, że nie będę bezpieczny. Przyciągnęła mnie i mocno uściskała. Zaraz po tym jak mnie puściła, do pokoju wtargnęło dwóch mężczyzn.

- Czas isć, Scareltt. - powiedziałem do niej i wskazałem na mężczyzn. Otarła łzy i zaczęła iść w kierunku drzwi. Zanim wyszła, odwróciła się i do mnie pomachała. Jej dołeczki w policzkach były perfekcyjne. Pomachałem jej zanim zniknęła z mojego pola widzenia.

Jeden z mężczyzn podszedł i usiadł naprzeciwko mnie. Próbowałem się trzymać i nieźle mi to wychodziło. Nawet nie zauważył, że byłem smutny kiedy wyszła.

- Wiesz co się teraz z tobą stanie. Całe dwa lata więzienia z okrutnymi pobiciami, prawie bez jedzenia ani wody. Tylko wystarczająco tyle, żeby utrzymać cię przy życiu. Będziesz przechodził przez ten sam ból co Scarlett.

Skinąłem głową.

- Wiem.

Mężczyzna chwycił mnie za ręce i pociągnął mnie do celi. Pokój był mały i ciemny, z toaletą i łóżkiem którego połowa była zbryzgana krwią. Przełknąłem ślinę kiedy zauważyłem że w pomieszczeniu były dwa łóżka. To oznacza ze będę miał współlokatora. Mam nadzieje że to będzie dobry współlokator.

Scarlett's P.O.V

Zobaczyłam, jak Harry powoli macha do mnie i uśmiecha się, jeszcze przed tym jak opuściłam pokój. A więc to było to, miałam już nigdy więcej nie zobaczyć tego uśmiechu. Nigdy więcej nie zobaczyć jego dołeczków, gdy rozmawia. Miałam nigdy więcej nie zobaczyć jego zielonych, szmaragdowych oczu. Jego loków. Będę za nim strasznie tęsknić..

Mężczyźni wyprowadzili mnie na zewnątrz, gdzie byli jeszcze inni mężczyźni, również z niewolnikami, chodzącymi dookoła. Cóż, już nie są niewolnikami, ale wiesz o co mi chodzi.

- Ok, wiem że jesteście nieco zmieszani. Ale żeby was pocieszyć, powiem, że wasi właściciele przejdą teraz przez to samo co wy i tak długo jak wy, dostaną tyle samo bólu. Będą tak samo cierpieć. A wy możecie iść do domu niewolnic. Tam będą wszystkie byłe niewolnice. Będą tam się uczyć, próbować ukończyć liceum, college, znaleźć pracę i założyć rodzinę. Albo możemy was wysłać do rodzin, które będą chciały was przygarnąć. Wybór należy do was. Wszyscy macie 5 minut na podjęcie decyzji. - powiedział mężczyzna, uśmiechając się. - Wszyscy, jesteście nareszcie wolni.

Cała grupa niewolników zaczęła się cieszyć, śmiać i tańczyć. A ja po prostu stałam. Próbując złapać oddech i ogarnąć fakt, że nigdy więcej już nie zobaczę Harry'ego albo Ricka. Nigdy więcej nie zejdę na dół i nie zobaczę Harry'ego z laptopem jedzącego chipsy.

Poczułam ciepłą łzę wypływającą z mojego oka. Nie ze szczęścia, z końca niewolnictwa. Ze smutku, ze straty Harry'ego i Ricka. Rick był wspaniałym przyjacielem. A Harry... Cóż, to skomplikowane. Nie wiem nawet czy go serio lubię, czy nie. To znaczy, smutno mi że odszedł. Właściwie jest mi strasznie smutno że odszedł. Chciałabym go zobaczyć ostatni raz.

- Będziemy mogły znów zobaczyć naszych panów? - spytałam. Wszyscy niewolnicy zmierzyli mnie i zaczęli się śmiać. Jedna niewolnica spytała czemu mnie to obchodzi. Nie odpowiedziałam, bo nawet nie wiedziałam czemu mnie to obchodziło. Nie wiem dlaczego moje uczucia do Harry'ego istnieją.

- Możecie ich odwiedzać w ich celach kiedy tylko będziecie chciały. - powiedział jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. - Ale nie mam pojęcia po co chciałybyście ich kiedykolwiek widzieć.

Pokiwałam głową.

- Ok.

Spojrzałam na budynek i szybko do niego wbiegłam. Otworzyłam drzwi i ujrzałam setki cel. Mimo to, nikt nie rozmawiał. Panowała kompletna cisza. Można było usłyszeć jak ktoś kaszle lub kicha, ale tylko to.

Spojrzałam na cele. Były opisane według nazwisk. Jego nazwisko to Styles, więc ruszyłam w poszukiwaniu rzędu S. Wtedy znalazłam celę z dwoma nazwiskami.

Styles i Steail.

Trochę się bałam zajrzeć do celi. Ale odnalazłam w sobie odrobinę odwagi i ustałam na przeciwko celi. Ujrzałam Harry'ego z notesem do rysowania. Rysował coś z kreskówki, albo coś. Drugi mężczyzna spał na swoim łóżku.

- Harry - szepnęłam.

Harry szybko odwrócił się w moim kierunku, jego wzrok był nieco znudzony, a twarz bardzo blada. Na jego policzku była rana cięta, a ramiona były lekko zakrwawione, z paroma siniakami. Ustał na środku celi.

- Scar co do cholery ty tutaj robisz? - spytał lekko się uśmiechając. Też się uśmiechnęłam.

- Po prostu.. chciałam cię zobaczyć.

Harry zaśmiał się.

- Jesteś w ogóle upoważniona by tu przyjść i mnie zobaczyć?

Pokiwałam głową.

- Yeah. Spytałam się tego faceta, a on powiedział że mogę. Jest tu jeszcze chyba jeden niewolnik odwiedzającego swojego pana. - Harry zachichotał, zajął miejsce i zaczęliśmy rozmawiać godzinami. Rozmawialiśmy o jego wyroku. O jego problemach rodzinnych. Pokazał mi jak się rysuje postacie z kreskówek. Strasznie się śmialiśmy gdy jego współwięzień zaczął gadać przez sen o myszach. Powiedział mi też, że miał trochę problemów.

Po czterech godzinach, jakiś mężczyzna powiedział mi że muszę już sobie iść. Pomachałam go Harry'ego.

- Dobranoc.

- Dobranoc. - powiedział ochrypłym głosem. Jego zaspany głos był taki uroczy. Gdy opuściłam budynek, nie zobaczyłam żadnych niewolników, zniknęli. Westchnęłam i wróciłam się by spytać gdzie mogę pójść. Powiedział mi że jutro rano trafię do jakiejś rodziny.. Malik. Nie wiem. Ale dał mi łóżko bym przespała się na nim do jutra.

=

- Pani Scarlett, proszę się obudzić. Malikowie są to by panią odebrać. - powiedział jeden z mężczyzn. Pokiwałam głową i poszłam do celi Harry'ego. Spał. Jak słodko. Zignorowałam moje myśli i wyszłam na zewnątrz budynku, gdzie zobaczyłam młodego, muskularnego mężczyznę z czarnymi włosami i kilkoma tatuażami.

- Ty jesteś Scarlett? - spytał z mocnym brytyjskim akcentem. Woah, jest Brytyjczykiem, jak Harry.

- Yeah. A Ty Malik? - spytałam.

- Zayn Malik. - powiedział twardo. - Ale możesz nazywać mnie pan Malik, gdyż mieszkasz ze mną. - spojrzałam na niego zmieszana.

- Oh.. Ok. Możesz mi mówić Scar.. To wszyst- Zayn skończył za mnie. - Będę cię nazywał Scarlett. To jest twoje imię. Tak będziesz więc nazywana.

Cóż, jak chcesz, panie Bachor. Pomyślałam. Ten gość to świr. Podszedł i zaprowadził mnie do samochodu. Jego dom nie był daleko od miejsca, gdzie przebywał Harry. Jakieś trzy minuty. Będę mogła chodzić do Harry'ego. Yay.

- Jesteśmy na miejscu. Później kupimy ci ubrania. A ile masz lat? - spytał Zayn zamykając drzwi auta. Wyszłam z samochodu i powiedziałam.

- 18.

Zachichotał.

- Więc, skończyłaś już liceum?

- Nie.. Skończyłam dopiero drugi rok.


Podszedł do ogromnego domu.

- Jutro zaczniesz liceum.

---

Yaaaaaay no i jest 14 rozdział :3

Mam nadzieję że się Wam podoba.

xx