Rozdział 17

Scarlett's P.O.V

- Również miło Cię poznać.. - powiedziałam patrząc na TV ale też zerkając na Louisa co kilka sekund.. Mogłam uznać że jest trochę wkurzony, ale nie wiem czemu. Louis powoli obrócił głowę by na mnie spojrzeć i poklepał mnie po ramieniu.

- Więęc.. Ty i ja, randka, wieczorem? - odezwał się dumnie. Spojrzałam na niego dziwnie. On serio myśli, że to wszystko?

- Czemu miałabym iść z Tobą na randkę? - spytałam. - Nawet Cię nie znam. - Louis zachichotał.

- Dobra, nie na randkę.. Grupowe wyjście. Możemy się poznać lepiej. Robię to z wszystkimi nowymi.

- Więc to tylko wypad z kumplami? - spytałam.

- Yeah, babe.

- Dobra, podjedź po mnie o 7:30.

Uśmiechnął się.

- Gdzie mieszkasz, kochanie?

- Masz telefon? - zapytałam. Louis kiwnął głową i wymieniliśmy się numerami. Czemu to robiłam? Well, odpowiedź jest taka, że nie chcę za bardzo zostać z Zaynem na wieczór.. To byłoby dziwne. Chciałam po prostu jakoś wydostać się z domu.

Wreszcie zadzwonił dzwonek, Louis posłał mi głupawy uśmieszek i wyszedł.

- Do zobaczenia wieczorem. - rzucił wychodząc. Przekręciłam oczami i też wyszłam z klasy. Gdy wyszłam, zobaczyłam Nialla, czekającego.

- Cześć Scar. - zaśmiał się.

Kiedy ten chłopak się nie śmieje?

- Chciałem się dowiedzieć, czy chcesz iść do Więzienia Posiadaczy Niewolnic dziś wieczorem. Chcę zobaczyć się z tatą, ale nie chcę iść tam sam.. - spytał Niall. - Prooooszzzzęęęę!

- O której? - zapytałam.

- Well, lekcje kończą się za jakieś trzy godziny.. Więc jakoś o 4:00. Pójdziemy zaraz po szkole. - odpowiedział mi. Uśmiechnęłam się na świadomość, że zobaczę dziś Harry'ego. Tęskniłam za nim, mimo że widziałam go kilka dni temu.

- Świetnie, do zobaczenia później. - Niall zachichotał i wszedł do klasy. Uśmiechnęłam się i poszłam szukać mojej klasy. Klasa matematyczna. Świetnie. Następna rzecz, w której jestem do bani.*

Weszłam do klasy, trochę się spóźniłam, bo wszyscy już pisali coś w zeszytach.

- Przepraszam, jestem nowa i nie wiedziałam gdzie jest kl- powiedziałam, ale nauczyciel dokończył za mnie.

- Dobrze, kochanie. Weź książkę z mojego biurka i usiądź z.. Um.. Katie. Katie pokaż gdzie jesteś. - powiedziała uśmiechając się. Jej południowy akcent był bardzo mocny, była też bardzo uprzejma.

- Dziękuję. - powiedziałam jej gdy podała mi książkę. Zawalę tę klasę, ha.

=

Po szkole Niall poszedł ze mną do swojego samochodu, by odwiedzić ojca. Nie wiedział tylko, że miałam zamiar odwiedzić Harry'ego. Na szczęście Niallowi by to nie przeszkadzało. Ciągle myślałam, że powinnam mu powiedzieć, że chcę zobaczyć Harry'ego, ale głos wewnątrz mnie mówił mi żebym utrzymała to w sekrecie bo nie wiem jak mógłby zareagować. Większość ludzi pewnie myślałoby że to dziwne być przyjaciółmi ze swoim właścicielem. To nadal jest dziwne, ale jest coś co sprawia, że chcę zobaczyć Harry'ego. Dzięki niemu czuję się szczęśliwa i mamy wiele wspólnego.

Gdy dotarliśmy na miejsce, Niall złapał mnie za rękę. To było nawet urocze, ale nie wiedziałam dlaczego to zrobił... Czy myślał że chodzimy ze sobą? Oczywiście, że nie chodzimy. Weszliśmy drzwiami, na których był znak z napisem "Pukać!".

Niall zapukał w nie i prawie natychmiast drzwi się szeroko otworzyły.

- Oh, cześć Niall. - odezwał się mężczyzna. - Kto to jest?

- To Scarlett. - uśmiechnął się. - Chcieliśmy zobaczyć się z moim ojcem... Bobby Horan. Jest tutaj?

Mężczyzna kiwnął głową i wprowadził nas do środka. Wewnątrz było mnóstwo oficerów albo mężczyzn w uniformach... Nie mogłam ich odróżnić. Wiedziałam który był jego ojcem, po irlandzkim akcencie.

- Cześć Niall.. Kim jest ta śliczna panienka, którą zabrałeś ze sobą? - zapytał. Zarumieniłam się.

- Jestem Scarlett. Miło pana poznać, panie Horan.

- Mów mi Bobby. - uśmiechnął się. - Więc Niall, co cię tu sprowadza?

Zaczęli rozmawiać, wydawało się jakby rozmawiali kilka godzin, podczas gdy minęło kilka minut, ja natychmiast zaczęłam się nudzić i myśleć o pomyśle zobaczenia się z Harry'm.

- Hej, Niall, muszę skorzystać z toalety, będę za chwilę.

Niall kiwnął głową.

- Bądź ostrożna.

Uśmiechnęłam się do niego i wyszłam z pokoju. Zobaczyłam tuziny celi i w końcu znalazłam celę Harry'ego. Zajrzałam do środka i zobaczyłam Harry'ego, siedzącego na łóżku, podrzucającego piłkę do góry.

- Harry. - szepnęłam. Harry rozejrzał się dookoła i zignorował dźwięk. - Harry. - szepnęłam ponownie.

Harry wstał z łóżka, wtedy zauważyłam jego siniaki.

Na oku miał czerwone zadrapanie. Na jego policzku był bolesny siniak. Trudno było nie zauważyć też, że jego oczy nabiegły krwią. Jego ciało wydawało się o wiele bardziej kruche oraz był bledszy niż wcześniej. Przelotnie spojrzałam na jego ramiona. Wyglądały na ostro pobite, było mu okropnie zimno. Mogłam usłyszeć jak drży. Niemalże płakałam. Nienawidziłam patrzeć na niego, gdy cierpiał.. Tak bardzo cierpiał..

- O.. Mój boże, Harry.. - powiedziałam stojąc przed celą. Harry zauważył mnie i uśmiechnął się.

- Scarlett, co ty tutaj robisz?

Posłałam mu zszokowane spojrzenie.

- Co ci się stało? - mógł zauważyć łzy spływające po moich policzkach. Szybko je starłam. - Co oni ci zrobili?

Harry przełknął ślinę i zarzucił swoimi lokowanymi, brudnymi włosami.

- Scar... Posłuchaj.. Bardzo cię kocham i zawsze będę.. Nie martw się o mnie. Zapomnij o mnie. Im dłużej widzę twoją piękną twarz, tym bardziej za nią tęsknię. Musimy przestać się widywać.. Nie musisz być ze mną Scar.. Dla własnego dobra. - powiedział Harry, a łza wydostała się z jego oka.

Otworzyłam szeroko usta.. Byłam zbyt smutna by powiedzieć cokolwiek. Harry nie chciał mnie już nigdy więcej widzieć.. Nie chciał nigdy więcej ze mną rozmawiać. Nie chciał mieć ze mną do czynienia. Obiecał, że nigdy mnie nie zostawi. Kłamał. Złość szybko napłynęła do mojego ciała.

- Harry.. powiedziałeś że nigdy.. Nie mogę uwierzyć, że mnie okłamałeś... Oczekujesz ode mnie, że po prostu, tak łatwo o tobie zapomnę? Oczekujesz ode mnie, że tak po prostu porzucę i zapomnę wszystkie wspomnienia związane z tobą?

Jego oczy robiły się coraz jaśniejsze i jaśniejsze.

- Scar.. Strasznie przepraszam. Kocha..

- Nie, zostaw to dla siebie Styles. Mam dość. - odpyskowałam mu.

- Scarlett, proszę posłuchaj mnie. - Harry błagał. - Proszę. Posłuchaj mnie..

Potrząsnęłam głową, gdy łzy zaczęły pokrywać moje policzki.

- Nie, Harry.. Już wiem wszystko co powinnam wiedzieć. Nie chcesz mnie nigdy więcej widzieć. Rozumiem. Po prostu zapomnijmy o sobie na zawsze. Ok? Nie zniosę tego więcej.. - prawie szlochałam. - Nie mogę w to uwierzyć..

- Przepraszam. Naprawdę. Robię to dla twojego dobra. Nie chcę cię zranić. Proszę zrozum mnie..

- Jeśli łamanie mojego serca jest dla mojego dobra, mam nadzieję że wiesz, że nie chcę cię więcej widzieć. Nie mogę uwierzyć że ci zaufałam.

Harry przygryzł wargę, a z jego oka poleciała łza. Ale nic nie powiedział. Pozostawał w milczeniu. W końcu przerwałam ciszę i ostatni raz, przelotnie spojrzałam na Harry'ego.

- Pa Harry.. - załamał mi się głos.

- Będę za tobą bardzo tęsknil.. Żegnaj Scar.. - Harry powiedział cicho, patrząc mi prosto w oczy.

Wspomnienia związane z nim zaczęły łomotać mi w głowie.. Nawet chociaż był moim właścicielem. Mieliśmy trochę wspólnych, dobrych chwil..

Robiłam ciasto na dziewiętnaste urodziny Harry'ego. Wreszcie dobrze nam się układało. Byłam jego niewolnicą już rok i myślę że tak jakby jesteśmy w dobrych stosunkach. Zwykle mamy dobre stosunki gdy jestem jedyną niewolnicą w domu... Wreszcie skończyłam ciasto, kiedy Harry wrócił do domu.

- Scarlett? - krzyknął cicho. - Halo?
Szybko włączyłam światło i krzyknęłam.
- Wszystkiego najlepszego!!!!!!
Oczy Harry'ego nabrały najpiękniejszego odcienia zieleni.
- Scarlett.. Woah. Nie musiałaś tego robić. - uśmiechnął się. - Dzięki. Wow.. Po prostu.. Dzięki.
Uśmiechnęłam się do niego.
- Spróbuj ciasta. Jestem pewna, że dobrze je zrobiłam. - spojrzał na mnie dziwnie.
- Nigdy dobrze nie gotowałaś. - zaśmiał się. - Ale jestem pewien, że będzie pyszne. - zjadł kawałek ciasta, a jego oczy zaświeciły się. - Choleeeera, dziewczyno! - zaśmiał się. - To jest dobre.
Strasznie się śmiałam, też spróbowałam ciasta. Całą noc oglądaliśmy Step Brothers, jedząc zamówioną pizzę i skrzydełka w sosie barbecue. To była wspaniała noc.

Uwolniłam się od moich myśli i usłyszałam głos Nialla.

- Scar? Gdzie jesteś?

Harry podniósł głowę. Spojrzał na mnie rozczarowanym wzrokiem. Pomachał mi na pożegnanie i był to ostatni raz, gdy widziałam Harry'ego Stylesa.

- Tu jestem! - krzyknęłam wesoło. Niall był bardzo wystraszony.

- Jasna cholera. Kurewsko mnie przestraszyłaś.

Zaczęłam się mocno śmiać i wyszliśmy z budynku.

Musiałam zapomnieć o Harry'm. Musiałam zapomnieć o ostatnich dwóch latach mojego życia. Teraz miałam..lepsze życie. Musiałam pamiętać tylko te okropne wspomnienia związane ze mną i nim i nigdy więcej nie wracać do tych dobrych. Musiałam oswoić się z nowym życiem.. Musiałam cieszyć się życiem; nawet jeśli to oznaczało stratę Harry'ego.

---

BANG! :D
Jak zawsze, rozdział z najdłuższym opóźnieniem jakie się da.
Jak Wam się podobał?
Przelejcie wszystkie emocje do komentarzy :3