Rozdział 9

Dziękuję za tyle komentarzy przy poprzednim rozdziale <3

---

Scarlett's P.O.V

Obudziłam się w pomieszczeniu z zabitymi oknami i drzwiami z wielkim zamkiem. Rozejrzałam się dookoła, ciekawa gdzie jestem. Czy Harry mnie tu wrzucił? Co ja mu zrobiłam? Nie zachowywałam się przecież nieodpowiednio, czy coś. Może pobił mnie a ja straciłam pamięć. Nie wiem, wszystko mi jedno. Moje ręce były skute kajdankami, a nogi przywiązane łańcuchem do dwóch metalowych rur. Próbowałam się wydostać, ale nie wyszło mi. Osiągnęłam tylko to, że łańcuchy się trochę poluźniły. Z żalem usiadłam w kącie i próbowałam zasnąć. Ale to też mi nie wyszło. Wtedy zaczęłam rozmyślać. Gdzie jest Rick?

Parę chwil później drzwi się otworzyły a ja zobaczyłam Harry'ego w czarnej koszulce, z nacięciem na twarzy. Wyglądał jak bad boy, ze szkoły. Położył przede mną talerz z jedzeniem i szklanką wody. Potem przyniósł koc i poduszkę.
- Czemu tu jestem? - powiedziałam smutno. Harry uklęknął i poluźnił łańcuchy.
- Przepraszam. - powiedział i wyszedł.
Co do cholery?

Rick's P.O.V

Po tym jak posprzątałem kuchnię, Harry wrócił z nowego pokoju Scarlett w piwnicy. Tak jej współczuję.. Musi być przerażona. Boże, tak bardzo nienawidzę Harry'ego. Chcę go zabić. Jak on śmie robić jej to?

- Skończyłeś sprzątać kuchnię, skurwysynu? - krzyknął siadając na kanapie.
- Tak, wasza wysokość. - powiedziałem sarkastycznie. Harry szybko wstał i wbiegł tu. Ale nie bałem się go, albo tego co mi zrobi. Był tylko młodym facetem przestraszonym własnego cienia.

Złapał mnie za ramię, rzucił mną o ziemię i zaczął krzyczeć.
- WIESZ, KURWA, ŻE SCARLETT JEST TERAZ W CIEMNYM POKOJU, SAMA, WYZIĘBIONA, PRZEZ CIEBIE, TAK?! WIĘC PYSKOWANIE MI NIE SPRAWI, ŻE WYJDZIE Z PIWNICY WCZEŚNIEJ! WIĘC RADZĘ CI ŻEBYŚ KURWA USIADŁ I ZACZĄŁ MNIE SZANOWAĆ A MOŻE ZOBACZYSZ ZNÓW SCARLETT!

Otworzyłem usta by coś powiedzieć, ale się nie odezwałem. To przeze mnie ona tam była. Musi mnie nienawidzić. Czemu Harry zawsze ma rację? To irytujące. Harry puścił moje ramię i wrócił na kanapę by oglądać telewizję albo coś, nie wiem. Ale parę chwil później usłyszałem coś, dochodzącego z piwnicy. Pobiegłem na dół by porozmawiać ze Scarlett. Tęskniłem za nią.

- Scarlett? - szepnąłem. - To ja, Rick.. Jestem sam.. Możesz się odzywać. - usłyszałem że przestała płakać.
- Rick? - spytała. - Jak się tu dostałeś? - usiadłem przy drzwiach. Chciałem wejść do środka, ale drzwi były zamknięte.
- Po prostu przyszedłem. Harry mnie nie zauważył.

Mogłem wyobrazić sobie jak właśnie się uśmiecha, a na policzkach pojawiają się dołeczki. Mogłem wyobrazić sobie jej idealną twarz. Była dosłowną perfekcją. I jej śmiech.. Można było za niego umrzeć. To, jak zmieniała każdą złą sytuację w dobrą, też było wspaniałe. Mogłeś spędzić cały dzień przy niej, wiesz o co chodzi.

- Tu jest tak zimno.. - drżała z zimna. - Kiedy będę mogła wyjść? - spytała. Właśnie miałem jej odpowiedzieć, gdy usłyszałem kroki Harry'ego. Cholera, to po mnie. Zobaczyłem go przede mną, złapał mnie za ramię, zaciągnął do mojego pokoju i zamknął drzwi na klucz. Wtedy poszedł do piwnicy, jak usłyszałem. Proszę, nie zrób jej krzywdy.. Za późno.

Usłyszałem krzyk Scarlett, a potem odgłos uderzania paskiem o coś. Słyszałem jak Scarlett strasznie płakała i krzyczała. Wtedy usłyszałem Harry'ego, krzyczał coś do niej. Ale to jeszcze nie koniec. Wtedy usłyszałem coś jakby brzęk łańcuchów. Nie wiem co robił z nimi, ale Scarlett dalej szlochała, a Harry krzyczał na nią. Nie bardzo mogę powiedzieć co krzyczał, ale ona się nie odezwała. Zacząłem płakać. To moja wina, ona mnie nienawidzi.. Musi mnie nienawidzić.. Też siebie nienawidzę.

Harry wpadł na dół, do pokoju. Miał roztrzepane włosy i wyglądał na.. jakby smutnego.
- Posłuchaj. Jeśli nie chcesz by to się znów stało Scarlett, radzę ci, byś poszedł do piwnicy i powiedział jej, że jej nienawidzisz, i że uważasz że jest brzydka i nie chcesz więcej z nią gadać. Czaisz? Ja będę od razu obok drzwi. Jeśli nie chcesz żebym więcej jej zrobił krzywdę. No dalej. - powiedział.

Potrząsnąłem głową - Nie powiem jej tego! - krzyknąłem. - Nie!

Harry szybko wybiegł z pokoju do piwnicy. Prędko złapałem go za bark.
- Ok. - westchnąłem. - Powiem jej. - Harry uśmiechnął się i zaprowadził mnie do piwnicy. Otworzył drzwi, a ja zobaczyłem Scarlett leżącą na podłodze. Na całym jej ciele były ślady dłoni. Było też trochę po pasku, na jej brzuchu. Ustałem na kolanach i spojrzałem jej prosto w oczy, po raz ostatni. Była tak pobita.. Tak przestraszona. Tak samotna.. Ale to było dla jej dobra.

- Scarlett. - powiedziałem dotykając jej ręki. - Scarlett. - odwróciła się w moją stronę i uśmiechnęła.
- Rick.. Jesteś tu.. - powiedziała cicho, ukazując dołeczki. Perfekcja. Ale musiałem to zrobić. Musiałem uchronić ją przed kolejnym biciem.
- Ja.. Ja cię nie lubię. Nigdy nie lubiłem, i nigdy nie polubię.. Nie jesteś w moim typie, i właściwie.. jesteś trochę irytująca i brzydka. Proszę, nie odzywaj się więcej do mnie. Już jestem z kimś.. - powiedziałem. Mój głos załamał się, gdy powiedziałem że jest brzydka. Ona nie była brzydka. Widziałem jak łzy nachodziły jej do oczu.
- Nie Rick, Harry kazał ci to powiedzieć. Proszę, powiedz że Harry kazał ci to powiedzieć. Proszę. - rozpłakała się. - Proszę powiedz że to kłamstwo.. - Potrząsnąłem głową.
- Chciałbym by to było kłamstwem.. Ale nie jest.. Po prostu cię nie lubię, Scarlett. Pogódź się z tym. - Łzy ciekły po jej posiniaczonej twarzy. - Przepraszam Scarlett, za namieszanie ci w głowie.. - powiedziałem cicho, po czym wstałem z podłogi i poszedłem do drzwi. Odwróciłem się i spojrzałem ostatni raz na Scar. Płakała. Jestem okropny..

Tak czy inaczej, wyszedłem z pomieszczenia i zobaczyłem Harry'ego, głupio się uśmiechającego.
- Dobra robota, koleś. - powiedział. - Dobra robota.

---

Eh, mnie też wkurza to, że te rozdziały są takie krótkie :/ 
Btw, dziękuuuuuję za tyle komentarzy! Jesteście kochani <3
Byłoby miło, gdyby przy tym rozdziale było jeszcze więcej :3 
Postarajcie się, bo ja strasznie się jaram tymi komentarzami <3
xxx

---