Rozdział 8

Obudziłam się w pokoju Harry'ego, w sumie teraz też moim, pod kołdrą. Dotknęłam mojej twarzy, była czysta. Myślałam że będzie tam krew. Ale wydawało się jakby ktoś umył mi twarz gdy byłam nieprzytomna. Czemu Harry miałby to robić? Przecież mnie nienawidzi. Zignorowałam moje przemyślenia po czym rozbudziłam się. Zobaczyłam Harry'ego siedzącego w kącie na kanapie, oglądającego telewizję.

- Gdzie jest Rick? - spytałam. Byłam zbyt leniwa by nawet obchodziło mnie, że się wkurzy.
Harry wymamrotał coś i wrócił do oglądania tv. Zastanawiałam się czy coś jeszcze powiedzieć, ale się rozmyśliłam. Rick zapewne jest teraz w swoim pokoju, pobity na śmierć. Albo jest nadal związany. Zresztą, nie obchodzi mnie to. Jestem już chora od tego przejmowania się ludźmi, i tak na końcu to ja jestem pokrzywdzona.
- Scar? - odezwał się - Czujesz się lepiej? - spytał, a ja spojrzałam na niego zmieszana. Czemu przejmował się tym, jak się czuję? Musiałam dla niego pracować nawet gdybym była pobita i cierpiałabym. Pytanie tylko, czemu nadal jestem w łóżku gdy jest 12:00. Zazwyczaj wstaję o 6 i gotuję śniadanie dla Harry'ego. Dziwne.
- Tak. - powiedziałam. Spojrzał na mnie i podszedł do łóżka.
- Cieszę się, że już wstałaś. Byłaś nieprzytomna przez dwa dni. Martwiłem się.
- Oh. Okej. Wstanę i pójdę zrobić coś do jedzenia. - powiedziałam od razu, zrzucając z siebie koce. Harry szybko złapał mnie za nadgarstek i posadził znów na łóżku.
- Nie powinnaś jeszcze wstawać. Jesteś nadal obolała.
- Od kiedy to obchodzi cię czy jestem oblała czy nie? - zapytałam drwiącym tonem. Harry szybko się wkurzył.
- Słuchaj. Po prostu nie opuszczaj tego pokoju zanim ci nie powiem żebyś to zrobiła. Powiem Rickowi by zrobił ci śniadanie. - potrząsnęłam głową.
- Nie. Rick zbyt bardzo cierpi. Sama sobie zrobię śniadanie. - powiedziałam wstając z łóżka. Harry tym razem nie próbował mnie zatrzymać. Wyminęłam go i wyszłam z pokoju. Zobaczyłam Ricka siedzącego na podłodze.

- Rick? - spytałam. - Dobrze się czujesz? - gdy mnie zobaczył, od razu wstał.
- Yeah.. Tak.. Wszystko w porządku.
- Chcesz śniadanie?
- Jasne. - Rick poszedł za mną na dół, do kuchni. Gdy tylko tam dotarliśmy, natychmiast zaczęliśmy rozmawiać.
- Chciałaś kiedyś wymknąć się z domu i pojechać do innego stanu, gdzie zniesiono niewolnictwo? - spytał biorąc do ręki miseczkę. Potrząsnęłam głową.
- Szczerze, nigdy o tym nie myślałam. Kiedyś wymknęłam się z łóżka po północy, gdy spał, ale nigdy bym od niego nie uciekła.
- Musimy to zaplanować. Ty i ja, uciekniemy gdzieś.. do Kentucky, albo na Florydę.. Będziemy znów żyć własnym życiem, bo szczerze jestem już chory od bycia niewolnikiem.

Myślałam o tym, co by się stało gdybyśmy uciekli. Wsiedlibyśmy do pociągu i pojechali na Florydę. Zbliżylibyśmy się do siebie, i może nawet bylibyśmy w związku. Pobralibyśmy się i mieli dzieci. Pracę. A nasze dzieci miałyby wspaniałą przyszłość. Nigdy nie musiałyby przechodzić przez to, co my przechodzimy. Może zobaczyłabym się znów z siostrą. Wiem że jest na Florydzie, została tam odesłana. Ale, może została zabita? Może popełniła samobójstwo. Nie mam pojęcia. Ale chcę myśleć, że żyje i czuje się świetnie.

- Wchodzę w to. Ale nie możemy tego zrobić dzisiaj. Musimy to dokładnie zaplanować. Dzisiaj możemy się wymknąć na dach i o tym porozmawiać. - powiedziałam wyjmując pudełko z płatkami.
- Świetnie. Możemy wreszcie zostawić tą dziwkę Harry'ego. Jak długo byłaś jego niewolnicą?
- Um.. 2 lata. Tak myślę.
- Jasna cholera. - powiedział głośniej - Jak mogłaś wytrzymać dwa lata bez odcięcia mu łba?
- Jestem po prostu mistrzem. - zaśmiałam się. Rick też, i kontynuowaliśmy robienie płatków. Może moglibyśmy uciec i jakoś przetrwać. Ja i Cole, nigdy nie mieliśmy szansy. Może tym razem będzie inaczej.. Ale wtedy Harry może nas znaleźć i zabić. Trzeba wykorzystać tę szansę.

Po zjedzeniu śniadania, wróciliśmy do naszych pokoi. Nie mogłam doczekać się ucieczki. Nienawidzę tego miejsca, to jakiś koszmar. Gdy weszłam do pokoju, zobaczyłam Harry'ego, siedział na łóżku i pisał coś. Szczerze, nie obchodziło mnie o czym pisał, nie chciałam z nim rozmawiać więc usiadłam na moim łóżku i zaczęłam myśleć o sposobach ucieczki.

Rick's P.O.V

Wróciłem do mojego pokoju i myślałem o Scar. Była wspaniała na każdy możliwy sposób. Jej uśmiech był idealny. Jej dołeczki. Sposób, w jaki się śmiała. Wszystko związane z nią jest wspaniałe. I jest taka silna. Była bita codziennie przez faceta 3 razy większego od niej i nadal jest jest w stanie uśmiechać się, przez te dwa lata. Chyba się w niej zakochuję..

Po paru chwilach Harry wbiegł do mojego pokoju. Złapał mnie za nadgarstek, i rzucił mnie na ziemię.

- Spójrz tu, mała dziwko. Nigdy nie rozmawiaj ze Scarlett, chyba że chcesz mieć skopaną dupę. Jest tutaj tylko z jednego pieprzonego powodu..by mnie słychać. Nie musi rozmawiać z nikim oprócz mnie. A ty musisz odwrócić się od niej i przestać z nią rozmawiać, jeżeli nie chcesz umrzeć. Rozumiesz mnie? - wkurwiłem się.
- SŁUCHAJ, PIEPRZONY IDIOTO. NIE BĘDZIESZ MI MÓWIŁ Z KIM MAM ROZMAWIAĆ.  ONA MOŻE ROZMAWIAĆ Z KIM TYLKO KURWA ZECHCE. JEST CZŁOWIEKIEM, A NIE JAKIMŚ ZWIERZAKIEM. I CZEMU DO CHOLERY TAK SIĘ NIĄ PRZEJMUJESZ?! - wykrzyczałem. Harry szybko wybiegł z pokoju. Usłyszałem krzyk Scarlett. Od razu też wybiegłem z pokoju i wbiegłem do jej. Nikogo tam nie było.. Gdzie jeszcze mogłaby być? Pobiegłem na dół, do piwnicy i zobaczyłem jak Harry zamyka drzwi do piwnicy.

- SCARLETT? - wrzasnąłem. Usłyszałem kilka wyłkanych słów, ale nic nie zrozumiałem.. Odwróciłem się do Harry'ego który właśnie odchodził, ale złapałem go i rzuciłem nim o ziemię. - WYPUŚĆ JĄ!
Był o wiele silniejszy ode mnie, trzasnął mną o ziemię i zaczął dusić. Nie mogłem oddychać. Myślałem, że umieram, ale wtedy puścił mnie.
- Teraz idź posprzątać kuchnię. - powiedział odchodząc.

Co miałem zrobić..

---

Woohoo! 8 rozdział jest :D
Mam nadzieję że się wam podoba. Chyba dłuższy od poprzednich?
Btw, jeju ile komentarzy, ile wyświetleń, dosłownie nie mogę uwierzyć <3
Te komentarze tak mnie cholernie motywują do tłumaczenia!
Oby przy tym rozdziale było więcej komentarzy niż przy 7 ;>  
W przeciwnym razie następnego rozdziału nie zobaczycie aż do następnego tygodnia. Muahaha :D
xx

---