Rozdział 11

STRASZNIE, STRASZNIE, STRASZNIE PRZEPRASZAM, ŻE TAK DŁUGO NIE DODAWAŁAM TEGO ROZDZIAŁU! :C
Tak wyszło, eh.. Brak czasu i moje lenistwo.. I zapominałam.. Wybaczcie :CC

---

Scarlett's P.O.V

- Patrz na mnie, gdy do ciebie mówię! - Harry podniósł głos. Szybko przeniosłam na niego wzrok. Ogarnęło go poczucie winy.
- Słuchaj.. Przepraszam.. Po prostu, czemu tak się przejmujesz tym chłopakiem? - spytał. Zastanawiałam się przez sekundę.

Dlaczego przejmuję się tym chłopakiem? Nie lubię go, jakby był moim crushem. Myślę, że po prostu potrzebuję przyjaciela. 

- Jest jedyny, z którym mogę porozmawiać, Harry. - powoli powiedziałam. Harry spojrzał na mnie dość sympatycznie, jakby czuł do mnie przykrość.

- Zawsze mogłaś ze mną pogadać. - Wymamrotał. - Zawsze tu jestem aby słuchać..

Wystrzeliłam wzrokiem w górę. Nie obchodzi go to co mam do powiedzenia. Tak czy siak nie powiedziałabym mu całej mojej historii. Nigdy nie powierzyłabym mu moich sekretów i marzeń. Nie był moim przyjacielem. Był tylko moim właścicielem i musiał to rozumieć.

- Harry.. - Odetchnęłam. - Wiesz przecież że nie jestem twoją przyjaciółką. Zawsze będę twoją niewolnicą. A ty zawsze będziesz moim właścicielem. I to się nigdy nie zmieni.

Harry wyglądał jakby miał zwymiotować kiedy powiedziałam niewolnica i właściciel.

Smutek objął twarz Harrego. Myślałam że będzie płakać, właśnie tu, i teraz. Ale wessał swoje łzy i odrzucił swoje emocje.

- Masz rację. Masz całkowitą rację. Jestem twoim właścicielem. I posiadam Cię. - Powiedział.

Skinęłam głową a on dalej mówił.
- Mam moc do zrobienia czegokolwiek co zechcę ci zrobić, dobrze? - Ponownie skinęłam skinęłam głową. Do czego on zmierzał?

- To znaczy, że mogę zrobić to! - Powiedział, kładąc swoje czerwone pełne wargi na moje.
Co do cholery!? Szybko wstałam a Harry zrobił to samo. Nie mówię, że to nie był jakby pocałunek. To było słodkie ale, nie mogłam pocałować go po tym co zrobił Rickowi.

- Masz czelność mnie całować? - Warknęłam. - Po tym jak bijesz mojego przyjaciela na śmierć. A teraz myślisz że możesz mnie pocałować i będzie wszystko w porządku? - Mój głos stał się troszkę wyższy niż chciałam.

Harry's P.O.V

Pocałowałem moją niewolnicę. Ogarnij to, pocałowałem Scarlett. Czemu to zrobiłem? Czemu jestem taki głupi? Nienawidzi mnie. Też by, się nienawidził. Jestem okropną osobą, ale nic na to nie poradzę, zostałem tak wychowany. Mój ojciec bił mnie kiedy byłem dzieckiem, i zawsze mówił że byłem odpowiedzialny za wszystko. Tak więc zdobyłem moje usposobienie.

Nie mogłem pozwolić jej wyjść z pokoju. Musiałem przeprosić za wszystko co jej zrobiłem. Dopiero teraz zorientowałem się ile bólu jej zadałem. Jak mogłem być dla niej taki nie miły? Była najsłodszą dziewczyną. A ja musiałem być pierdolonym właścicielem niewolników. Czemu?

Ja chciałem być jej chłopakiem, abyśmy mogli żyć razem szczęśliwie. Ale nie, mój ojciec zrobił ze mnie tego właściciela niewolników. A on sprawiał, że myślałem że to jest dobre! Nienawidzę mojego ojca. Powinienem był słuchać mojej matki.

- Scarlett, pozwól mi wyjaśnić. - powoli rzekłem. Skinęła głową.

- Mogę brzmieć jak jakaś całownia, i przykro mi jeśli tak myślisz. Przepraszam za to, jak cię zawsze traktowałem. Przepraszam za te wszystkie rzeczy. Zabiłem Cole, i odesłałem Lucy żeby była niewolnicą od seksu. Nie wiem co we mnie wstąpiło.. To wina mojego ojca, mówiącego żebym miał niewolnika. Jak mogłem być taki głupi żeby chcieć mieć niewolnika? Nie chcę niewolnika. Chciałem tylko kogoś kto by dbał o mnie wtedy kiedy nikt inny nie będzie.. Wiesz jak smutno jest przychodzić do domu i sprawiać, że ludzie zachowują się tak jak się zachowują bo nikt inny nie będzie normalnie miły dla ciebie? - łzy zaczęły mi napływać do oczu. Widziałem przez nie oczy Scarlett. Myślę, że zaczynała rozumieć. Mówiłem dalej.

- Scarlett, nie masz pojęcia jak okropnie się czuję.. Nie powinienem był Cię nigdy zabierać z twojej rodziny abyś mi służyła. Jestem żałosnym dupkiem który zasługuje na życie w więzieniu. Zasługuję na powolną i bolesną śmierć. Zasługuję na to wszystko, wiem to. Nigdy naprawdę nie chciałem tego robić. To wszystko mówił mi mój ojciec, jaki mam być. Kochałem mojego ojca, i chciałem być taki jak on był. Chciałem zdobyć jego zaufanie. Chciałem żeby był ze mnie dumny. Chciałem aby ktokolwiek był ze mnie dumny.. -
Scarlett podeszła bliżej mnie, i mnie przytuliła. Zacząłem płakać. Czemu nie mogłem być dla niej lepszy? Jest najmilszą osobą jaką poznałem. Mogłem powiedzieć jej wszystko. Kochałem ją.

- Harry, nigdy o tym nie wiedziałam - stwierdziła. - Tak mi przykro, ja-. - nie pozwoliłem jej skończyć.

- Nie przepraszaj. Proszę. Byłem okropną osobą, a ty masz całkowite prawo aby mnie zabić. Ja też siebie nienawidzę. Uwierz mi. Chciałem tylko kogoś, z kim mógłbym porozmawiać. Nikt mnie nie rozumiał. Nikt nie chciał mnie słuchać. Każdy mnie nienawidził i nie wiedziałem co z tym zrobić, Scar.. ja nie wiem co zrobić.. - rozpłakałem się jej w ramiona, myślałem że mnie zrozumiała. Pierwsza osoba na świecie, której mogłem się wyżalić. Ale wiedziałem że muszę zdobyć jej respekt, a to znaczyło, zdobycie respektu Ricka.

- Wiem jak się czujesz Harry.. - powiedziała. - Czuję się okropnie. Nie wiedziałam że coś takiego Ci się stało.

Uśmiechnąłem się do niej, kiedy moje łzy spływały mi po twarzy.
- Wiem, że prawdopodobnie nie ufasz mi na tyle aby opowiedzieć mi swoją historię.. Ale obiecaj mi, że opowiesz mi ją któregoś dnia. - powiedziałem.

Scarrlet skineła głową.
-  Powiem Ci wszystko. - powiedziała.

Uśmiechnąłem się do niej, i wytarłem łzy z jej twarzy.
- Zaraz wracam. Idę do Ricka. - uśmiech rozprzestrzenił się na jej twarzy.
- Ja też idę. - Powiedziała. Skinąłem głową ze zgodą jej towarzystwa.

Kiedy tylko weszliśmy do piwnicy, Scarrlet podbiegła do Ricka. Nie poraniłem go tak bardzo, jak zraniłem Scarlett.

- Czy wszystko gra? - Scarlett zaczęła płakać. - Co cię boli? - Rick wyglądał na zmieszanego. Spojrzał na mnie z nijakim wyrazem twarzy. Skinąłem głową i uśmiechnąłem się.
- Już dobrze - powiedziałem. A on uśmiechnął się i przytulił Scarlett. Może byśmy się dogadali.. Ale wiedziałem, że nie ufałby mi jeszcze. Chciałem aby mi ufali i mnie lubili. Musiałem pracować aby mi wybaczyli.

---

Yaaaaay, nowy rozdział, w końcu!
Jeszcze raz, strasznie przepraszam, kurczę. :/
To wszystko przez szkołę. I może trochę moje lenistwo.
No okej, w większości przez moje lenistwo =3

A więc mam nadzieję że rozdział się podoba!
Postarajcie się o duużo komentarzy, a ja biorę się za tłumaczenie nexta :D